بنابراین، اگر کودک شما علائم زیر را دارد. قویاً پیشنهاد می‌کنیم که برای دریافت حمایت به پزشک متخصص مراجعه فرمایید:

در سن یک سال و نیمگی:

• کمتر از ۱۲ کلمه را استفاده می‌کند.
• مکرراً تلاش بر تقلید کلمات نمی‌کند.
• به سؤالات ساده به صورت غیر لفظی، مثلاً با اشاره یا سر تکان دادن، جواب نمی‌دهد.

تا دو سالگی:

• کمتر از ۱۰۰ کلمه را می‌داند و استفاده می‌کند.
• به طور مداوم ترکیبات دو کلمه ای مثل مامان رفت، برق رفت را نمی‌سازد
• حرکات یا کلمات، مثلاً دست زدن یا رقصیدن را تقلید نمی‌کند
• سرگرم بازی خیالی با اسباب بازی ها نمی‌شود. مثلاً غذا دادن به عروسک یا راندن ماشین اسباب بازی

تا دو سال نیمگی:

• کمتر از ۳۰۰ کلمه می‌گوید.
• از افعال عملکردی مثل نشستن، خوردن، دویدن استفاده نمی‌کند.
• شروع به استفاده از دستور زبان بزرگسالان مثلاً “ها” در “کتاب ها”، “بدن” در “خوابیدن” نمی‌کند.

اگر کودکان به اختلالات تکلمی مبتلا هستند، برای تقویت مهارت‌های ارتباطی کودک، مداخله پزشکی برای آنها به شدت مهم است. این مهارت ها در آینده برای موفقیت در تحصیل و زندگی شخصی آنها بسیار تأثیرگذار است. واقعیت این است که هر کودک استعداد بالقوه‌ای دارد. ما والدین را تشویق می کنیم تا از مقایسه کودک خود با دیگر همسالان پرهیز کنند؛ اما به دنبال هر فرصت برای بازیابی تکلم کودک خود باشند. ممکن است خطرات نادیده گرفتن کودکانی که دیر به حرف آمده است و ارتباط آماری دیگری را ایجاد کرده‌اند ترسناک باشد؛ اما با والدینی که از نظر پزشکی به این مشکل اهمیت می‌دهند، می‌توان آینده تحصیلی، اجتماعی و ارتباطی آن ها را در مسیر درست قرار داد.

در صورت مشاهده هر گونه علامتی که نشان دهنده تأخیر در رشد ارتباطی کودک است به پزشک مراجعه کنید. متأسفانه، به بعضی از والدین گفته می‌شود که با بزرگ شدن کودکتان، مشکل برطرف می‌شود. هر چند، اگر خانواده ها منتظر بمانند تا کودکانشان به همسالان خود برسند، این دیدگاه “منتظر باش و نگاه کن” یعنی از دست دادن زمان با ارزشی که مهمترین مرحله یادگیری به حساب می‌آید. از سوی دیگر، اگر کودک مبتلا حمایت بیشتری را از متخصص و بزرگسالان مهم زندگی خود بگیرد، می‌تواند موفقیت چشم گیری را بدست بیاورد. کودک هر چه زودتر کمکی که نیاز دارد را بدست بیاورد، نتایج تکلمی بهتری خواهد دید.